Ay Karanlık... Şiiri - Gülsüm Gezici

Artık senden kalma o misk kokusunu yitirdi cihan
Sen gideli yeşermez oldu sevdalar
Bir sarmaşık edasıyla dolanıp dolanıp yüreklere
Kurutuverdi ağaçlar misali gönülleri şu aşk dedikleri
Hangi ümitvar diyebilir ki aydınlık dünya
Yalan! Bakın bakın şu tavansız dünyaya;
Ay karanlık...

O leyli yad yok mu bir o coşturur bizi
Dolanırız eteklerinde umutların
Dillenir sanki gece
İltizaza uğrar canımız
O mahfuz rüyalarımız senlenirse eğer....

Efendim...
Uyanıkken uyuyan şu nefs
Uyurken uyanır seninle
Ey cinanda mahut
Cihanda mahbub
Uyanışlarımız uykularımız olur
Ve sensizliği çekeriz içimize
Yas tutar cihan..Güneş küsmüş sensiz aleme
Dünya dönmekten biçare
Ve ay karanlık zifiri gece...

Her şair sensizliğin adını besteler
Mısra mısra hece hece
Heyhat ki tarifi en zor çile değil midir bu
Faniliğin hududu
Sevdamızın yareni
Sevgili...

Aldandık Ya Rasulallah
Sevda diye nice gönüllere sarıldık
Nefesi kesildi cihanın
Toprak bile itiraz etti bu hale
Kuşlar yanık nağmelerle isyan etti
Çiçekler açmamaya direndi
Öyle ki bir biz anlamadık
Bir biz uyanamadık gaflet uykusundan

Ey nur-u cihan
Bizler güneş altında ışıksız kaldık
Ve ay karanlık...
Dedim ya aldandık
Ne şükrü ne de özrü eda edebildik
Bir zaman tünelinde güzar olup çıktık sefere
Heyhat ki ayağımız takılmıştı bir kere aleme
Hem de en giriftar haliyle...

Şimdi gözlerde deruni yaşlar
Çukurlaşmış yürekleri aşlar
Doymaz biçare ruhu açlar
Seni sayıklar seni arzularlar
Geçsin artık zemheri
Cemre ol ayazımıza
Güller diyarının gül kokulu efendisi
Göremesekte seni
O mücella çehreni
O misk-i anber kokunla ferahlat bizleri
Efendim nev baharsız sarardık
Hicranın doruğunda kör ayaza kaldık
Ve AY KARANLIK....