Ay Kadını Şiiri - Erol Yavuz

Maviye düşkündü
En sevdiği renkti mavi
Aşıktı
Yaralıydı
Gözleri hep ağlamaklıydı

Açık denizdi yalnızlığı
Geleceği
Askıda kalmış bir boşluk
Evi bir gemi
Ay bir kadın
Sevişirlerdi

Uyku sessizliğiydi kulaklarında
Böyle anlarda güverteye çıkardı
Başını çevirip ay kadınına
Yırtılırcasına ağlardı

Terk edilmiş bir limandı gözleri
Bakışları rotasız
Siperi yoktu karanlıklara
Tütüne çalardı yalnızlık

Maviydi yinede elleri
Saçları hep yosun kokardı
Dalgalandıkça rüzgarda
Ay kadınına ağlardı

Yıldızları kayardı gecelerin
Uzak düşlere doğru
Ve deniz fenerleri
Anlamsız bir umut olurdu

Batık bir enkazdı hayatı
Acılarla dolu
Yinede uzanırdı mavi elleri
Ay kadınına doğru

Temmuz 2004 Adriyatik