Avuçlarımda Şiiri - Zafer Bozkurt 2

"Kalbimi Bıraktım Avuçlarına"

Kalbimi bıraktım avuçlarına...
Bir mezar sessizliğiyle sustum sana,
Ne bir çığlık duydun benden,
Ne de bir elvedayı yakıştırdım gözlerine.
Oysa ben, kendimi sana gömerken
İçimden bin feryat yükseldi,
Ve sen duymadın, duymak istemedin belki de...

Bu aşk bir ölümdü benim için.
Her gece biraz daha eksildim,
Adını içime kazıdım kanla,
Kalbimi kendimden söküp
Senin ellerine bıraktım…
Taşıyabilir misin bilmem,
Ama ben artık taşıyamam.

Kalbimi bıraktım avuçlarına…
Ne olur düşürme.
İçinde seninle geçen mevsimler var,
Bir çocuğun sevinci gibi büyüttüğüm umutlar,
Ve sustukça çoğalan dualar…
Hepsi orada.
Artık senin sorumluluğunda
Bir yüreğin yasını tutmak.

Bilsen ne zordu,
Senden geçmek,
Ama daha zoru,
Seninle yaşarken bile yok sayılmak.
Bir ölü gibi dolandım senin hayatında,
Görmedin, bilmedin…
Ben seni yaşarken toprağa verdim.

Ey sevdiğim…
Bu bir veda değil,
Bu bir ağıt.
Çünkü veda edenler bir umut taşır,
Ben seni umutlarımın bile kıyametinde bıraktım.
Kalbimi aldın,
Ama ruhumun sesi hâlâ burada:
“Kırdın, döktün, sustun…
Ve ben, her şeye rağmen yine de sevdim seni.”

Şimdi bir mezar taşı gibi avuçlarında taşı kalbimin,
Üzerine ne yazarsan yaz,
Ben seni sevdim.
Ve o sevda, artık
Bir kalbin değil,
Bir ömrün SONU oldu...

04.09.2025