Av Şiiri - Yağmur Damlası

Aç bir kartal keskin gözleri ile
Gözlerini dikmiş bir tarlaya bekliyorken avını sinsice
Kaplumbağa her şeyden habersiz devam ediyordu yine
Çileli ve uzunca yürüyüşüne.............................................
Ah zalim acımasız kartal nasılda onca uzaktan alçalıp ta
Süzülerek geldin yanına ve pençelerini takıp kabuğuna
Kaldırıp yerden yükselttikçe havalara
Seviniyordu uçmak güzel şey diye garip kaplumbağa
Yükseldikçe yükseldi ta ki koca bir kaya görene kadar işte
Ve bıraktı kartal kaplumbağayı en üst noktasında hürriyetin
Uçtuğunu sandı kaplumbağa mutluydu gülüyordu neşe ile
Oysa gittikçe aşağılara hızı da artıyordu bedeli bu sevginin
Belki de parçalanması değil aldatılmasıydı sebepte acıyla inlemesine
Kayalıklara hızla çarptığında paramparça oldu
Ve o mağrur kartal havada bir iki tur attıktan sonra buldu
Keskin bakışlarıyla avının leşi üzerine Keyifle geldi ve sofraya kuruldu
Bu işte aşkında vefasızlığında hainliğinde en sonuydu
Şimdi soruyorsunuz neden anlattım bunu size
İşte sevgiyi uçmaya benzetenler anlamalı ki bazen avcıyken
Avda olunabiliyor böylece,
Bir koca ay oldu haber yok o zalimden........................
Ben her gece zulümlere uyur her sabah acılara uyanırım
Tükenmişliğim bitmişliğimden çok kendime kızarım
Yerde usul usul yürümek varken uçmak benim neyime idi
Paramparça oluşum şimdi normal değil mi................?
Hayatta her kez haddini bilecek gülüm öyle değil mi
Kartal kartal gibi yaşayacak kaplumbağa kaplumbağa gibi
Yada razı gelecek yaşadıklarına aşk istiyordu ya
Aşk işte böyle lanet bir şeymiş aşk işte alsana
Seni unutabilmek için neler yapıyorum bilsen ah seni unutabilmek için
Seni unutabilmek için seni unutmamaya yeminler ediyorum
Biliyorum ki seni unutmaya çalıştıkça seni unutamıyorum
Adını anmayacağım sence manasız sevginin