Ateşte büyüyen Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Kol kola gezdim geçmişle,
her hatıra bir yaraydı,
kan sızdıran, susan,
ama yok olmayan…

Hayat, beni közde unuttu.
Alev değdi her yanımdan
ama dumanı içimde tütüyor hâlâ.

Gözlerimde biriken
kırık zamandır belki,
ya da dökülmeyen cümleler.
Ne zaman susmaya kalksam,
fırtına olur bir hece içimde.

Ağlamasam da
gözlerim anlatır beni;
bir sel gibi değil,
damla damla düşen
sessiz isyanlarla.

Bazen sadece susuyorum.
Çünkü ne anlatsam eksik,
ne unutsam tamam