Ateşin Sesizliği Şiiri - Özgen Öz

Ateşin Sessizliği

Bir bakıştı her şeyi başlatan...
Ne zaman, nerede olduğumuzu unuttuk.
Zaman bir an durdu,
Kelimeler sustu,
Sadece kalbimizin atışı konuştu.

Sen vardın orada —
Gözlerinle yakılan bir geceydin.
Adını söylemek bile suçtu,
Ama susmak daha büyük bir günah.

Ellerin...
Bir dua gibi dokundu ellerime,
Ve ben, o dokunuşta
tüm ömrümü kaybettim.

Her buluşma bir kaçıştı,
Gölgelere sığınan iki yabancı gibi.
Ama birbirimizin teninde buluyorduk evi,
Korkunun ve tutkunun tam ortasında.

Seninle yanmak istedim,
Küllerimiz birbirine karışsın istedim.
Gözlerin ateşti,
Ben, o ateşe isteyerek yürüyen bir çöldüm.

Ne gökyüzü biliyordu bizi,
Ne de zamanın vicdanı vardı.
Sadece kalbimin derin yerinde bir sır taşıdım:
Sana ait bir yanım,
Kimseye anlatamadığım bir yangın.

Ve şimdi her gece,
Rüzgâr senin adını getiriyor.
Gözlerimi kapatıyorum,
Kokusun doluyor içime…
Tenin hâlâ parmak uçlarımda,
Sözlerin hâlâ kalbimin kıyısında.

Belki kader bizi susturdu,
Ama o dokunuş —
Zamanı bile susturacak kadar gerçekti.