Ateş Közü Şiiri - Hüseyin Turhal

Aşkın ateşine düştü bu gönlüm,
Korlandı içimde sessizce yandı.
Dışarıdan belli değil ki ölüm,
Fakat her zerremde közün uzandı.

Yüzün görünce ben tutuşur oldum,
Bir kıvılcım yetti yakıp kül etmeye.
Sanki bir volkanın içine doldum,
Mecalim kalmadı geri gitmeye.

Ne zaman baksam o ela göze,
Sanki bir harmanı yakar kavurur.
Dayanamaz oldum acı bir söze,
Hasretin bağrımı deler savurur.

Sönmüş sanma sakın bu közü yârim,
Üflesen alevlenir anında yeniden.
Sana yanmak oldu en büyük kârım,
Bu sevda vazgeçmez, kopsa da tenden.

Aşık Turhal der ki: Gel artık yetiş,
Bu közün dumanı boğar sonunda.
Sensiz geçen günler bir fâni gidiş,
Aşkımın ateşi yaşar sonunda.