Baharı arayan insan yağmurları başlasın, çiçekler sulh açıp, böcekler çanak tutsun,
İnsan yağmurları başlasın, toprak aşk koksun,
Ağaçlara umut yürüsün, yaprakları coşsun özgürce rüzgarlara,
Kuşlar yuvalarına ürkmeden konsun. Kurusun gövdesini saran aşeka, Hanımeliler yükselsin dallarına.
Sincaplar şimşeklerden korkmasın.
İnsan yağmurları bir an evvel başlasın.
Dünya diken üstünde iki gözüm,
volümü çok yüksek ağlıyor,
Yürekçe şekerler alsak,
Susar mısın gökyüzüm?
Uçamadan kırılan binlerce per’ le
Kaç zincir vuruldu ayaklarına,
Kaç duvar dikildi önüne?
Kaç kez susturulmak istendi sesin,
Oysa sen,
Rüzgârı içinde taşıyan baharın
Tüm şiirler benim olsa,
Sonra, harfler ittifak kursa,
İşlesem dünyanın çekirdeğine,
Kendime, kendim, galebe çalsa.
Gün olupta düşerse gönlüne çiy taneleri
Isıtır da göğsünün kadehi düşünceleri
Düşünce canın özünden, gözlerinden yapraklar,
El buzunu eritir zamanda, özün elleri
Gözlerimin içine bakıp,
Bazen çok kırılgan oluyorsun diyorum,
Sonra, aynadan sessiz ama içinde bir çocuk gülümsemesi yansıyor yüzüme,
Yıllar önce unuttuğum bakış bu.
Bir papatya gibi beyaz ve narin.
Sonra sessizce dalıyorum uzak köşelere
Limonum,
yeşiline şimdilerin sarısı sinmiş.
Her mevsim tazelenirsin sen,
her yaprakta yeniden doğarsın.
Bense,
İyi ki gelmişim dünyana,
Her şey dursun, çekilsin bir yana.
“İnsan nasıl olunur?”u öğrettin bana;
Hoş geldin,
Hoş safa geldin yine baharlarıma,
Mayıs çiçeğim
Kendimi hapsolmuş gibi hissediyorum, Sığamıyorum bir bardağın içine,
Sel olup ç/ağlayasım var denizlere
Harf harf uçasım var her biri bir dağın zirvesine,
Ya da bir sazın telinde notalarla dillenmeli içimdeki kutup yalnızlıkları,
Dün kıyısında yürüdüm,
deniz turkuaz bir sır gibi duruyordu,
dalgalar gökyüzünden ödünç ışıkla oynuyor,
dağların eteklerinde küçücük yerleşmeler
ışığa tutunmuş çocuklar gibi titriyordu.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!