GÖLGESİNDEN CÜMLE DAMLAYAN KIZ
Asya'nın Işıkla Yazdığı Hikâyesi
Ne zaman okula gitmesem, okulun camları buğulanır, tebeşirler susar, defterler yapraklarını kapatır sanırdım. Sanırdım da değil… Emin olurdum! Çünkü benim olmadığım bir sınıf, sobasız bir kış gibiydi; üşürdük hep birlikte.
Ama konuşmazdım. Sadece yazardım. Sessiz bir öğrenciydim; defterimle dertleşen, kalemiyle kahkaha atan, noktalarda durup iç çeken... Sonra öğretmenim bir gün yazımı okudu. Göz ucuyla bana baktı ve dedi ki:
— Asya, senin cümlelerin kulağımla değil, kalbimle duyuluyor.
İşte o an anladım; cümle dediğin şey sadece kelime değil, ruhun kıvırtmasıymış. Cümlelerim gerdan kıvırmaya başladı. Harfler, kalem ucunda halay çekti. İlk şiirim panoya asıldığında, sınıf gururdan üç santim uzadı. Öğretmenim "Sen yazdıkça okulun duvarları genişliyor," dedi.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta