Cam açık, saçlarımı dalgalandıran rüzgâr alıp götürüyor külleri,
ben gözyaşımda salıyorken seni.
Lütfen sus ve dinle,
son kez.
Güle güle… Seninle beraber, kim üzdüyse beni,
Aşk kimi zaman
Bir şarkının melodisinde kendisini bana hissettiren
Kimi zaman
Bir bankta iki sevgilinin derin sohbetlerinin
Karanlıktan korkarım hâlâ,
Her gece uyurken herkes.
Benim solumda yanar ışık,
Yüreğimde tutuşan bir sen gibi.
Gözümü senle açtım, senle kapatıyorum,
Uzaktan sevmelerim çok olmuştur
Sen sanıp
Renkler ile coşup sakinleştiğim
Sensizliği derin bilip
Kimsenin anlayamadığı
Bir yalnızlığı
O kadar tuhaftır ki
Bir gül yaprağı yerde gördüm mü kaldırasım var
Bir ekmek kırığı gibi kutsallığına inancım var
Herkesin bir mağarası var, kim olursa olsun
Hep sahibinin nuruyla aydınlandığı...
Yaşarken mahcup olmasın ki,
Yarına nesil “ah” etmesin.
Öyle bir dünya ki, görülmeyende gizli,
Şu sıralar elim telefona uzanıyor
Ariyasım var seni
Ve öylece kalıyorum
Senden yana hiçbir iz yok
Yaşarken öldürdüler mi yine seni
Nedir bu his
İnce ince yağan yağmurun sızısı düşer
Yüreğimde küllenmiş aşkın dumanı savrulur ruhuma.
Ne varsa saklı bende,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!