Neden yazıyorum bu şiiri böyle,
Neden açıklıyorum bilinmezliğimi?
Bu şiir neden bu kadar meraklı,
Bu çocuk neden ansızın giriyor şiire?
Bu gözlere benim desem,
Anlatılabilir mi benim
Sınırsız özlemlerim,
Bu sınırlı şiirimin,
Sınırlı kelimeleriyle?
Dokunsam küçülüverir de
Dalmışsın,
umrunda değil
içine giremeyen çığlıklar…
İlgilendirmiyor şiirini,
Yüreğini dolduramayan
Kalabalıklar…
Bu kentler hep birbirine benziyor…
Hep birbirine benziyor;
caddeler, evler…
Gözlerim aramıyor artık, seni…
Konuşmak neyi değiştirir;
Biliyorum nasıl olsa bulacaksın beni…
Ya dalgınlığında olacaksın gözlerimin,
Ya da ansızın delip belireceksin,
Bu kalabalıklığın gürültülü sessizliğini…
Biliyorum, boşuna böyle doludizgin kaçtığımı…
İçimde kurulu bütün tuzaklar,
atlayarak geçmelisin...
Bana ulaştığını benden de iyi bildiğin an,
bana da anlatmalısın...
Şiirler de yetmiyor anlatmaya hisleri,
Onları bütün çıplaklığıyla yaşarken.
Ben yapmaya çalışırken bir serçe tasvirini,
Yığınlarca kuş geçiyor başımın üzerinden.
Baharın tüm güzelliği burada serili,
Bu ansızın beliren,
Hüzünle sarmaş dolaşım.
Elimi de tutsun istiyorum,
Bütün gücüyle delirmişliğim.
İzleriyle dolu her yer,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!