Asla Parlayamayacak Güneşin Evi

Rüyam çok erken bitti
Senin adımlarını takip ederken
Benim yüzümden mutlu olmaman
Artık gitme zamanının geldiğini gösterir
Ama ilerleyişim öyle yavaş ki
Hıçkırıklarını hala duyuyorum
Bu günler lütfen tekrar yaşanmasın
Karanlık sadece bana ait olmalı
Başkaları bunu kabullenemez
Söz veriyorum
Şafak yeniden söktüğünde
Gözlerinden gitmiş olacağım
Ve biliyorum bu asla değişmeyecek
Eğer geri dönersem hiç bir cevabı bulamayacağım
Neden bu oyuna bir türlü alışamıyorum
Her gün oynamama rağmen
Bu his daima benimle
Asla eskisi gibi olamayacak
Bu yolun sonu
Ve yeni bir başlangıç
Ama peşimde hala bir şeyler var
Hatalarımı tekrarlamamam için
Yeterince feda edemedim
Neye söz vermiştim oysa senin için

Anne üzgünüm gitmek zorundayım
Burada hala yaşaması gereken bir insan var
O küçük elleriyle yaşama daha yeni sarılmış
Ve gözlerinde daima mutluluk parlayan bir insan
Onun için gitmeliyim
O benim karanlığımı öğrenmemeli
Ona asla gerçekleri anlatma
Peki o ağlayan sesiyle bana abi diyince
Nasıl arkamı dönüp gidebileceğim
Onun gülümseyişini daima özleyeceğim
Oysa sadece benim gibi olmasını istemiyorum
Ama bu yeterli bir sebep mi
Kendimi kandıracak kadar
Üzgünüm o ipek elbisende
Bana hoşça kal abi deyişini duyacağım
O vakit arkamı dönemeyeceğim
Gözyaşlarımı görmemen için
Parlayan bir güneşe giderken
Ama o güneş asla tam parlayamayacak
Senin yokluğunda

Yolculuğum kaçınılmaz olduğunda
Tek ihtiyacım olan
Bir bavul ve bir bilet
Kanadım kırılmış bir şekilde
Belki cennetin kapısını çalabilmek için
Elimdeki kağıtla kalemi arkamda bırakarak
Asla parlayamayacak güneşin evini bulmak için gideceğim
Ama en büyük hatamın elimdeki bilet olduğunu
Asla bilmeyeceğim