Aşkta yolculuk Şiiri - Zühre Türkeli

Yola çıktım kalbimi yanıma alarak,
Bir adım aşk, bir adım umut.
Arkamda özlemin sessiz izleri,
Önümde adını bilmediğim bir güç.
Rüzgâr sorular sordu geceme,
Cevaplar içimde yürüdü.
Sevmek bazen durmak değil,
Devam edebilmekti en çok.
Kalbim yoruldu ama vazgeçmedi,
Çünkü umut dinlenmeyi bilmez.
Özlem, içimde bir pusula gibi
Hep aynı yeri gösterir: sen.
Yol uzunsa öğrendim şunu,
Güç bağırarak değil, susarak büyür.
Aşk bazen kavuşmak değildir,
Yürürken eksilmemeyi seçmektir.
Ve ben bu yolculukta şunu anladım,
Her adımda kendime biraz daha yaklaştım.
Sen uzakta olsan bile,
İçimde yürüyen en gerçek yoldun.
Ve ben ne yaparsam yapayım seni unutamıyorum,
Neden aklımdan çıkmıyorsun, bilmiyorum.
Günler geçiyor, yollar değişiyor,
Ama sen hep aynı yerde kalıyorsun içimde.
Adını anmasam da sessizliğim söylüyor,
Gözlerim senden kaçamıyor.
Belki alışırım sandım zamana,
Meğer zaman seni bende büyütüyormuş.
Unutmak bir seçim derlerdi,
Ben her gün hatırlamayı seçmedim.
Aşk bazen iradeye sığmaz,
Kalp kendi yolunu bilir.
Ve bu yolculukta öğrendiğim en ağır gerçek,
Bazı insanlar gidince gitmez.
Özlem güç olur insana,
Taşımayı öğrenir ama bırakmayı değil.
Ve bazen umut bile yorulur insandan,
Işığını saklar, adını unutur.
Beklemek ağır gelir kalbe,
Umutsuzluk sessizce yerleşir.
Yine de gitmez bu yolculuk benden,
Çünkü vazgeçmek daha karanlık.
Seni sevmek bir yara gibi,
İyileşmez ama yaşamayı öğretir.