Aşklar Vardı Eskiden Şiiri - Sadık Güler

Aşklar vardı eskiden…
Eskiden, çok eskiden.
“Seni seviyorum” demenin bile
haya sayıldığı aşklar.
Gözün göze değdiğinde
utangaçlıktan başların öne düştüğü
mahcup aşklar…

Aşklar vardı eskiden,
öyle saf, öyle temiz, öyle duru…
Su başlarında büyüyen,
rüzgâr gibi hafif,
su sesi gibi dingin aşklar.
Bir taş dibine mendile sarılı
bir tutam saç bırakılan
o masum aşklar.

Aşklar vardı eskiden,
çok eskiden…
Cama atılan küçük taşlarla
perde aralığından bakılan
çekingen aşklar.

Aşklar vardı
yalnız gözlerde saklanan…
Aşklar vardı
su başlarında filizlenen…
Aşklar vardı
perde geriliğinde, fısıltı kadar sessiz yaşanan…
Aşklar vardı,
her gün başka bedende kirletilmeyen,
başka ellere bulaştırılmayan…
Aşklar vardı eskiden,
çok eskiden.

Ve şimdi bakıyorum da…
kırılmış bir aynanın parçaları gibi
dağılmış her şey.
Aşkın adı var, kendi yok;
beden çok, yürek yok;
ses çok, söz çok, fakat
hiçbirinde o eski titreme yok.
Bir bakışla yanıp tutuşan kalplerin
yerini,
bin kelimeye rağmen ısınmayan
soğuk yüzler almış.

O yüzden belki de
ne zaman gözüme bir saç teli ilişse,
eski bir perde kıpırdasa rüzgârda,
ya da bir taş yuvarlansa yol kenarında…
içimde hâlâ
o eskilerin mahsun sesi dolaşır:
“Bir zamanlar…
bir zamanlar aşk vardı gerçekten.”