Aşkın ötesinde bir hâl

Aşkın sardı bedenimi; bunu bir cümleyle söylemek yetmiyor artık. Çünkü senden başka bir aşk bilmiyorum ben. Kavuşmayı istiyorum, yalnız istemek de değil bu; gözlerimi kapadığımda bizi hayal ediyorum, yan yana, sessizliğin bile anlam taşıdığı bir yerde.

Ruhlarımız tenimizle buluştuğunda kopamayacağımızı biliyorum. Bu bir sezgi, bir bilgi değil; içimde kendiliğinden büyüyen bir hakikat. Ömrümde ilk kez böyle bir şey yaşıyorum. Adı aşk ama aşktan daha derin, daha eski bir yerden geliyor. Bambaşka bir his bu; yalnızca ikimizin anlayabileceği, başkasına anlatıldığında eksilen bir sır gibi.

Birlikte olduğumuzda bu bağın daha da çoğalacağını hissediyorum. Bu bir ilişki değil; iki ayrı hayatın tek bir anlamda buluşması. Bir olmak bu. Tek beden, tek yürek, tek ruh hâlinde akmak. Ve ben inanıyorum; aşkımız her zorluğun karşısında eğilmeden duracak.

Suskunluğumun içine sakladığım büyük bir aşksın sen. Ne mantıklı bir düşünce ne de uçlarda dolaşan bir duygu açıklayabilir benden içeri, senden içeri olanı. Bu, kalp gözüyle görmenin bile ötesinde bir yakınlık. Dokunsam yanacak gibiyim; o kadar canlı, o kadar gerçek.

Zaman yetmeyecekmiş gibi geliyor sevgini yaşamaya. Sensiz ne yapacağımı soruyorum kendime, olmadığın zamanlarda. Ama sonra fark ediyorum; olmadığın bir zaman yok. Sen, her anın içinde varsın.

An bitmiş, tükenmiş. Âlemler kapılarını açmış. Ben buradayım. Seni bekliyorum: kavuşmayı, yakınlığı, bir sarılışın dünyayı susturduğu o anı.