Aşkın Makamı Şiiri - Samira Samiraninsiiri

İçimde susan bir hüküm var,
sende açılır, sende dinlenir.
Akşam, adını anınca bir teneffüs olur,
soluğum hafifler, kalbim yerini bulur.

Dünyanın bütün ihtişamı üstüme yağsa,
bir gülüşün kadar aydınlık etmez içimi.
Anladım, en büyük zenginlik
iki kalbin aynı sessizlikte durmasıymış.

Adını söylemeden de konuştum seninle,
dudaklarım sustu, içim anlatıp durdu.
Bir damla sükût aktı içimde ırmak gibi,
sözsüz bir selam dolaştı odamda.

Gam, üzerime inen bir gölgeydi önce,
sonra dualarımın tercümanı oldu.
Perdeler indi, perdeler kalktı,
ben her inişte yeniden sana vardım.

Tahtlar, taçlar gördüm geçip giden,
hepsi birer rüzgâr, toza karışıp gitti.
Bir tek sen kaldın içimde ağır ağır,
bir tek sen, sükûnetini bana emanet ettin.

Ben gücü öfkemde aramadım hiç,
sabrımda, merhametimde buldum izini.
Kırılan yerimi onardın elinle,
ben seni onardıkça kendimi buldum.

Ayrılık bazen eşiğime kadar geldi,
gölgeler uzadı, yollar çoğaldı.
Ben bekledim, içime açılan o ince ışığı,
çünkü umut karanlıkta daha berrak konuşur.

Dedim ki: Mevlam, eğer onu kalbime yazdıysan
silinmesin, derinleşsin, çoğalsın.
Yürüdüm ardından değil, yanında,
aynı gölgenin serinliğinde adım adım.

Taşları ezberledi ayaklarım bu yolda,
her taşta adını sezdim, her seste.
Anladım ki mesele varmak değil,
aynı niyetle birlikte yürümekmiş meğer.

Yüzüm düşse de, dizim titresе de,
pusulam hep aynı yeri gösterdi: sen.
Gün bitti, gece indi, ben yine
kalbimin en doğru kapısında bekledim.

Konuşmadan da konuşurum sana,
adın gelmeden önce varırsın içime.
Susarım, susuşum çağlar gibi akar,
aşkın, içimdeki en temiz makamdır.

Bakmadan da görürüm seni,
görmeden sever, severek görürüm.
Bir ömre yetecek sükûtu buldum sonunda,
adın, içimde uzayan en uzun âmindir.