- Aşkın İdamı Şiiri - Nurcan Bingöl

Yara almış hücrelerim
En derinime işlemiş sözlerin
Sanmışım ki aşk hep güzel söyletir
Yalanmış bildiklerim yaşanmadan anlaşılmıyormuş acı yüzü aşkın
Sevip yanmak savunmasız çıplak kalmak bu olsa gerek
Korkusuzca bir cesaretle koşar adım gittiğim yolda ölümsüzleşivermek.

Zırhım aşka soyunmuş, titrek dizlerim üstüne çökmüş bedenim
Düşe kalka yara bere içinde kalmış her yerim
Acı yok tenimdeki yaralara hissizim.
Yüreğimdeki kesikler kanamasa belki hücrelerimi yenileyebilirdim.

Ben istemez miydim yeşerttiğin aşk senin ellerinde yetişsin?
Sözlerinle yücelsin aşk sarmaşığı dünyayı sarıversin.

Değil yeşertmek koklamayı bile beceremedin.
En nadide aşk çiçeğini dalında soldurdun sen.

Kurudu göz pınarlarım, çatladı dudaklarım
Ruh teneşirde çıkmıyor ki can aşka canımı vereyim.
Çektiğim nefestin, yüreğime oturdu kahpece aşkımı ezişin
Bir vardın bir yok; rüya aleminde mi aşk için yemin etmiştin?

Ne garip bir duygu bu
Nefret ederken bile senden, seni soluyor olmam.
Hala geçmişin izlerini canlandırırken düşüncelerimde
Bu gün de kırıklarını toplayamıyorum kalbimin.
Çektim en beterinden aşk acısını sayende
Siyaha büründüm balçıkla sıvandı kalbim senden sonra.

Cesaretle koştuğum yolda elimi tutan sen!
En olmadık an da ellerini ellerimden çekiverdin.
Gölgeler arasında kayboluverdin bilinmezliğe.

Aşk bu muydu?

Başlangıcı koşar adım ecele gider gibi telaşeli
Sonrası eğleniyor hayat benimle dedirten bir karambol
Bitişi duyulan keder dolu anların bıraktığı izlerle
Nedenlerini bulamadığın soru işaretlerinde kalış
Kendi içinde yaşanmışlıkların sorgusunda şimdi aşkın idamı…