Aşkın En Karanlık Yüzü Şiiri - Veysel Sari

Bu gece kendime kızıp dururum,
Aynada o kırık yüzü yumruklarım.
Ne diye verdim ben bu yüreği?
Ne diye serdim yollarına kendimi?
Sahi, neden sevdim seni bu kadar?
Bile bile yanmak mıydı aşkın bedeli?
Kendimi unuttuğum yerde,
Seni bulmak mıydı son yasak?

Kızıyorum şimdi kendi saflığıma,
Umuduma, gözümdeki ışıltıma.
Oysa nasıl da inanmıştım sana,
Giderken bile döneceğine bana.
Bir gün pişman olup kapım çalınır sandım,
Ama olmadı, yanıma gelmedin.
Sana değil kızgınlığım, anla ey can,
Kendime öfkemden deliyim ben, inan.

Nasıl da kandım yalan gülüşüne,
Hiç gitmem diyen o boş sözüne.
Oysa şimdi anladım gidişin,
Gözümdeki düşümün en gerçek yanıymış.
Gözlerime döktüğün simsiyah karanlık,
Şimdi sardı beni, bitmez bu yangın.

Unut, dediler, yok say, dediler hep,
Peki ya bu kalbim, bu hisler ne olacak?
Nereye koyayım bu derin acıyı?
Nereye saklayayım seni, ey anı?
Her hatıra, her sokak, her şarkı,
Seni haykırırken, ne yapayım?

Bağırıyorum kendime, Sus diyorum ben
Kendinle kavga etme daha fazla, dinlen.
Ama olmuyor, içimdeki kırık çocuk,
Susmuyor işte, ağlamaktan helak.
Onu sevmiştik, der, gitmemeliydi o,
İzin vermemeliydik bu sona.

Dizlerimde güç kalmadı, ben bittim,
Umudumu yollarda serip tükettim.
Gururumu ayaklar altına aldım,
Sırf dönersin diye, hep yalvardım.
Ama sen, ardında bıraktığın gölge,
Başka sabahlara uyanırsın bil.

Gecenin kör karanlığında şimdi,
Adını sayıklar dilim, ruhum yandı.
Kendimi yok sayıp bahaneler ararım,
Gidişine çare, gönlüme yara açarım.
Suçlu kimdi bu aşkta, ben mi, sen mi?
Yoksa aşk mıydı bizi yakan o felaket mi?

Keşkeklerle dolu bir hikayeye,
Nasıl son yazılır ki şimdi geriye?
Ben hala orta yerindeyim aşkımın,
Sen ise son cümlede elveda dedin.
Gittin işte, beni yalnız bıraktın,
Kaderime bu acıyı sen yazdın.

Kendimle kavga ediyorum ben hala,
Aklımda yankılanan o boş sözlerinle.
Kalbimde bıraktığın derin izlerle,
Beni ben yapan her şeyi giderken,
Yanında götürdün, şimdi geriye kalan,
Sadece bir enkaz, bir de yanan can.

Gecenin sessizliğinde, her zaman,
Yastığıma dökülen gözyaşlarım.
Sana ağıt yakıyor, ahım dinmez,
Ve ben hala kendime çok kızıyorum,
Seni sevecek kadar, evet o kadar,
Cesur olduğum için, içim yanar.

Terk edildim, unuttun, ben yalnız kaldım,
Ama ben hala kendimle savaşıyorum.
Sana yenildiğim bu aşkta, hep arıyorum,
Kendimi bulmaya çalışıp duruyorum.