Aşkın Bahçesinde Yazıldım Ben

Bir kırmızı gül fısıldadı kulağıma,
“Sevda dediğin yanmaktır,
Bir kalbin anahtarını,
Bir göz bakışında teslim etmektir...”
Sen o kalbin kilidisin,
Ve ben aşkın ta kendisiyim.

Papatyalar serdiğim yolda yürüdüm sana,
Her taç yaprağı ayrı bir “seviyor”
Her düşen yaprakta biraz daha yakın oldun bana,
Seninle birlikte
Sessizlik bile şiir oldu.

Ay ışığı geceyi örterken,
Menekşe gözlerini hayal ettim,
Bir nefes gibi içime doldun,
Mum ışığında yazılmış en güzel mektuptun
Benim için...

Tutku dediler adına,
Ama ben buna sonsuzluk dedim.
Sen bir lale gibi dimdik,
Ama içi sevda kırıklarıyla dolu.
Ben bir şakayık gibi
Yavaş yavaş açtım sana…

Kelebekler uçuştu yüreğimde,
İlk dokunuşun bir baharı başlattı içimde.
Rüzgar senin adını taşıyordu
Ve her estiğinde
Lavanta gibi kokuyordu yalnızlığım.

Gönül bağı ördüm her cümlemde,
Bir ayna tuttum kalbime;
Sadece sen vardın içimde.
Fısıltılarla sevdim seni,
Her kelime bir melodi,
Her bakış bir besteydi sana dair.

Zambak kadar masum bir sevdaydı bu,
Ne açelya gibi kırılgandı
Ne nergis gibi kendini beğenmiş.
Bu aşk,
Bir orkide kadar zarif,
Ama manolya gibi asildi.

Yağmur yağdı bir gün ansızın,
Sana dair tüm özlemler
Toprağa karıştı,
Ve orada bir begonvil açtı
Adını taşıyan...

Ben seni
Kum saatinin içine gizledim.
Zaman geçtikçe daha da sevdim seni,
Sonsuzluk işareti çizdim
Her gece uykumun kenarına...

Güvercinler uçarken gökyüzünde,
Dua eden eller gibi açtım kalbimi,
Seninle şarap gibi sarhoş olmak değil,
Seninle ten tena bir bahar olmak istedim.

Hayranlıkla baktım gözlerine,
Delilik kadar cesur bir aşktı bu.
Hasret, yanmak, fırtına...
Her şeyi göze aldım,
Yeter ki sen
Mimoza gibi ürkek olma içimde...

Senle mehtaplı geceler bir başka,
Şiirler seninle anlamlı,
Kalbim seninle tamam,
Ve ben...
Seninle “ben” olmayı öğrendim.

Çünkü sen...

Bir çiçeksin, adını aşkla yazdığım,
Bir kelimesin, içime düşen ve susmayan,
Bir simgesin, kalbime kazınan.
Ve bu şiir,
Seninle bahar olmuş
Bir adamın
Aşkın Bahçesi’ne yazdığı ilahidir...