Aşkımız emanette al Şiiri - Hakan Özüçelenk

Koştum sana büyüyen sevdamla.
Aradım seni sokak sokak İstanbul'da.
Dolaştım aradım seni her yerde.
Ne bileyim her şeyin aynı olmadığını.

Oysa aşkımın yangını sönmedi.
Daha büyüdü daha kutsallaştı.
Artık sana aşkım boyutunu aştı.
Seni sevdiğimi bilenler şaştı.

Senden bir vefa beklerdim.
Hani nerede o gülümsemen?
Yoksa o soğuk bakışlar bitti mi diyor?
Anladım artık o sevmiyor.

Şimdi İstanbul bana çok yabancı.
Meğer zormuş terk edilme utancı.
Bitti sevilmenin kıvancı.
Bir gülümsemeden mahrumluk acı.

Arzu artık uzakta hayal.
Bari gitme anılarım kal.
Ne olur aşkım emanette al.
Ya da gelip verdiklerini çal.

İlk aşkına böyle mi yapacaktın?
Beni böyle mi kalbinden atacaktın?
İlk defa bana umut vermiyorsun.
Beni sevmekten mahrum ediyorsun.

Bu dönüşün nankörlüğü günah.
Güzelliğin yetmedi yalnız kalmana.
Allah'ın cezası seni bulmuş.
Ettiğim ah yerine oturmuş.

Yavaş büyüdü aşkımız.
Sen hep bana yol açtın.
Ne olduda sonra kaçtın.
İçimde bu yarayı sen açtın.