Aşkı Vardı Ali'nin

Aşkı vardı Ali’nin yârden,
Sükûnetle dolu bir hâlden.
Kalbi susar, lisanı halden,
Sabırla örülmüş bir sırdı.

Gönlünde ateş, yüzü nurdu,
Zülfikâr’ı hakka yurdu.
Lâkin halk, nefrete durdu,
Nefis, kolay olanı sordu.

Muaviye sesle yürüdü,
Öfke ile halkı bürüdü.
Kalpler çabuk kandı, kırıldı,
Aşk, çığlıkta kaybolandı.

Biri sustu, vakti gözetti,
Biri bağırdı, nefsi besledi.
İnsan aklı meyli seçti,
Sırra değil, şekle yetti.

Ve görünüşte zafer geldi,
Kılıç kesti, makam dindi.
Ama bir boş yankı kaldı,
Kalbi olmayan bir sesti.

Ey gönül, zafer nedendir?
Kalbin yoksa özde kederdir.
Aşk yanmazsa ruh neye erdir?
Hak, suskun gönülde gizlidir.