Aşka Yolcuyum Ben Şiiri - Andelip Andelip

Gecelerden sızan bir feryatla doluyum ben,
Sükutun eşiğinde kaybolmuş yolcuyum ben,
Düşünde kan ağlayan, çiçeğin soluyum ben,
Yalnızlıklar içinde, Rahman’ın kuluyum ben.

Gönlümüzde yüzyıllık, bir kış gibi sükun var,
Her bakışta yitip giden, bir mazlûm feryâd-ı zâr,
Ne dert biter ne vuslat, eder bana hep zarar,
Sevda ile yanarken, hicranın oğluyum ben..

Kırık aynaya bakan, suretde bir izim yok,
Yüzüme düşen hüznün, damlasında gözüm yok,
Ne bir damla özleme, ne vuslata yüzüm yok,
Suskun suskun ağlayan, vicdana deliyim ben.

Yüreğimde hicranın, bir vuslatlık izi var,
Her hecede bir feryat, her mısrada sızı var,
Yaralı şu ömrümün, sessiz sessiz nazı var,
Her nefeste yanarken, Aşk ile duluyum ben.

Zemheri gecelerde, sustu yârimin sesi,
Hüzünle yoğrulmuştu, gözyaşımın damlası.
Bir öksüz dua gibi kalpte kaldı hevesi,
Sessiz yalnız bir aşkın, solmayan gülüyüm ben.

Ümitler savruldu bak, solgun bir gülüş kaldı,
Gül gibi bahçelerin, her dalında kuş kaldı.
Ne hayâlden bir eser, ne de özde düş kaldı,
Kat ederken çölleri, Bir aşka yolcuyum ben.

...andelib...