Aşka Ve İnsana Dair Şiiri - İsmail Uysal

'Bana aşkı anlatın! ' İmdat isteyen bir kız...
Nerden bilsin garibim, kim biliyor ki aşkı.
Baktım duygularına biraz saf ve kararsız
Sorulara yöneltmiş heyecanı, merakı...

‘Hocam’ diyor. Nedir aşk, elle tutulur mu ki?
Gözle görsem acaba tanır mıyım bir anda?
Ne ile hissedilir, aşk nasıl bir duygu ki?
Kalbi yorar mı acep, iz bırakır mı canda?

Dedim, dinle güzel kız, aşktan haber vereyim
Ama iyi dinle ki ataşe düşmeyesin.
İster gül bahçesini ayağına sereyim
İster karanlıklarda kesilsin son nefesin.

Aşk dediğin, yüreğin güneş tutulmasıdır;
Dünyan ile arana giren mehtabı düşün.
El değmemiş bedenin ruhla yoğrulmasıdır,
Hayra yorulmasıdır, gördüğümüz her düşün.

Aşkta güzel sevilmez, sevilen güzelleşir.
Siyah kabuk içinde beyaz yemiş yok mudur?
Zengin, fakir diyerek değişir mi teneşir,
Rengi beyaz olanın kalbi acep tok mudur?

Rüya içinde rüya yaşadığımız hayat,
Maskelerin altında görülmez çirkinlikler.
Kiminin ıstırabı kimisine saltanat,
Kiminin çöp kutusu, kimilerine kiler.

Sen, ey aşk bahçesine düşen taze tomurcuk!
Yüreğinden de önce kör yürekleri tanı.
Serpilmiş olsan da sen, henüz çocuksun çocuk
Anlarsın büyüyünce ihaneti, insanı...

İnsan unutur bazen topraktan geldiğini
Kibri alır başını Kaf dağına çıkarır.
Unutur insanların günbegün öldüğünü,
Doymak bilmez hırs ile kalbi her gün kararır.

Aşk, içinde sayısız yıldız barındıran gök
Dokunmadan, o benim yıldızım demelisin.
İster guruba taş at, ister şafakları sök
Lakin bir şey bekleme, çıkarsız sevmelisin.

Aşk, ne saçtır ne de kaş ne bir bakış ne dildir
Ne gözlerin mavisi ne bakıştaki sihir
Aşk dokunan el değil, öpen dudak değildir
Ask, gözlerden hicranla akan yaşlardaki kir...

Aşk bilgelik tanımaz, aşka düşen cahildir
Sen topraksın, aşk senden parça koparan nehir
Aşka meyil verdiysen önce nefsini öldür
Sonra tertemiz ruhla haneden içeri gir!

Ey aşkın saf çocuğu, ey katıksız misafir
Söyle şimdi bakayım, anladın mı aşk nedir
Anladın mı merheme nasıl dönüşür zehir
Kays mı Kerem mi yoksa sen misin aşkta mahir?