Aşka son kanışım şiir Şiiri - Leylaa Ecrin

Aşka son kanışım şiir

Bir umutla girdim o sevda sokağına,
Her adımda biraz daha eksildim.
Gözlerine baktım, “belki” dedim,
Ama o “belki” bile bana ait değilmiş.
Şimdi susuyorum…
Ne sitem, ne beddua dilimde,
Yalnızca yorgun bir kalp var içimde.
Bu da benim,
Aşka son kanışım olsun.
Gözyaşlarım düşer sessizce toprağa,
Hiç fark edilmeden, sessiz bir veda.
Her “belki”yi gömdüm kalbime,
Her umut kırıntısını yitirdim, ardımda.

Bir zamanlar “biz” dediğim kelimeler,
Şimdi yankılanıyor boş odalarda.
Sevgi sandığım her şey,
Bir hayalmiş meğer, soluk bir rüyada.
Ve ben artık suskun,
Yorgun, kırık, ama dimdik…
Kalbim öğretildiği gibi sevmeyecek bir daha,
Bu da benim,
Aşka son kanışım,
Son vedam,
Sessiz bir kapanış…
Rüzgâr bile uğramaz artık yüreğime,
Sessizlik sarar dört bir yanımı.
Gözlerimde bir veda,
Ve dudaklarımda sessiz bir dua:
“Bırak gitsin, artık aşk benim yolum değil.”

Artık ne umut var ne hayal,
Sadece kendi gölgemle yürüyorum geceye.
Kalbim, bir zamanlar açık kapıydı,
Şimdi taş duvarlarla örülmüş,
Ve ben,
Aşka son kanışımı yapmış bir yalnızlık bekçisiyim.
Gece inerken şehrin üstüne,
Adımlarım boş sokaklarda yankılanır.
Her köşe, her taş, bana senin adını fısıldar,
Ama artık sen yok, sadece bir hayal kaldın ardımda.
Kalbim eskisi gibi çarpmıyor artık,
Her ritim, bir veda melodisi gibi.
Sevgi sandığım eller, soğuk rüzgârda kayboldu,
Ve ben, ellerimde yalnızca sessizliğimle kaldım.

Düşlerim kırık, umutlarım paramparça,
Ama gözlerimde hâlâ bir ışık var:
Kendi yıkıntılarımın içinde dimdik durmak,
Kendi acımı yalnızca ben taşımak.
Artık ne sen, ne ben…
Sadece bu kalp,
Kendi külleriyle barışmış,
Aşka son kanışını yapmış bir gölge gibi.
Ve belki bir gün,
Rüzgâr başka bir kapıyı çalar,
Ama bu kalp,
Artık misafir kabul etmez.
Çünkü aşk bitti,
Ve ben,
Sadece kendi sessizliğimin bekçisiyim…