Aşk Ve Mevsimler Şiiri - Sinan Bayram

Aşk, mevsimlerin görünmez takviminde
Kendi zamanını yaratır;
Ne tamamen bahardır o,
Ne bütünüyle kış…
Aşk, yılın her hâlinde
Kendini yeniden tanımlayan bir varoluştur.

İlkbahar, aşkın ilk nefesidir;
Toprak kabuğunu çatlatır,
Kalp duvarını da…
Bir bakış, bir söz, bir gülüş
Ruhun uyanmasına yeter.
Aşk, taze bir filiz gibi
Kırılgan ama ısrarcıdır.

Yaz, aşkın ateşle imtihanıdır;
Tutkunun güneşi tepede yanar,
Gölgeler bile sığ gelir yan yana yürürken.
Her dokunuş bir kıvılcım,
Her gülüş bir dalga olur.
Aşk burada büyür, taşar,
Kendi sıcaklığını tanır.

Sonbahar, aşkın düşünmeye durduğu mevsimdir;
Duyguların yaprakları sararır,
Ama düşen her yaprak
Bir bilgelik taşır altın damarlarında.
Aşk, vedayı değil
Dönüşmeyi öğrenir.
Sevgi, kök salmanın anlamını
İlk kez bu mevsimde anlar.

Kış, aşkın çıplak hâlidir;
Sözler azalır, gözler derinleşir.
Birlikte ısınmayı bilmek—
Belki de aşkın en büyük sınavıdır.
Karın sessizliğinde
Kalbin hangi ateşi taşıdığı belli olur.
Soğuk, gerçekleri açığa çıkarır;
Aşk kırılmazsa burada,
Hiçbir mevsim ona zarar veremez.

Ve döner durur yılın çarkı…
Aşk da böyle:
Bazen filiz, bazen alev,
Bazen sarı bir hüzün,
Bazen beyaz bir sükûnet.

Ama her mevsimde
Aşk kendi rengini bulur—
Çünkü sevgi, zamanın değil
Kalbin ikliminde yaşar.

Sinan Bayram