Bitişi baştan kabullenmekmiş aslolan...
Seni görünce anladım, yaşamak marifet değilmiş.
Meğer asıl mesele; sen yokken de nefes almakmış.
Seninle yürüyecek bir yol bulamamakmış çaresizlik.
İnsanlar, evler, sokaklar birer duvarmış.
Yazdığım kâğıtlar, acının lezzetine bu kadar alışmışken...
Hasretin, her harfin üzerinde birikmişken...
Seni unuttuğum her dakika küle dönmüşken...
Geri gelmeyeceğini bile bile, kendimi senden alamamakmış hasret.
Öyle eksik bırakmışım ki kendimi;
Beni tamamlayan bir dize bile bırakamamışım ardımda.
Öyle yalnız kalmışım ki;
Her kalabalıktan çıkacaksın sanmışım.
Öyle sensiz kalmışım ki;
Şiirlerden başkasına anlatamamışım.
Unutmayı ihtimalden saymamışım,
Bir bakışın eksik diye tüm gözlere küsmüşüm.
Bazı hikâyeler sessizce kapanır; ne bir son söz, ne de bir yol kalır geriye...
Zaman, senden geriye sadece kapanmış yollar bıraktı bana.
Sözcükler yetmiyor artık; dilim varmıyor seni anlatmaya.
Seni unutmayı beceremiyorsam hâlâ...
Kalbim, sana çıkan her yolu silsin usulca.
Kayıt Tarihi : 11.6.2025 18:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Beni sandığın kadar kolay bırakmadın aslında, biliyor musun? Çünkü ben gitmedim. Seninle konuşmadığım her gün, içimde eksik kalan bir sesle yaşadım. Sen sustun, ben içimde cevaplamaya devam ettim. Adını andıkları zamanlar oldu hiç birine ‘evet’ diyemedim. Çünkü sen hâlâ bir ihtimaldin bende, Olmamış bir cümle gibi, Bitmemiş bir film gibi, Sesin duyulmamış bir kayıt gibi… Hep bekledim. Ama artık anlıyorum: Senin gelmen değil mesele. Benim hâlâ dönüp bakıyor olmam asıl eksiklik. Ve bunu okurken içinden ‘Keşke…’ geçiyorsa eğer, Geç kalmış bir sevdaya, ikimiz de susarak ihanet ettik demektir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!