Aşk kokmasa da! Şiiri - Mustafa Cilasun

Ağla gözlerim ağla
Neyleyim ki derdim sığmaz dağlara
Hüznüm ne bahara ve nede hazana aşk kokmasa da

Dert nedameti ansa
Ruhum hicranla yufkalaşsa ne çare
Kalbim sahibinden uzaklaşınca, haşyet sağ yanımda

Sesleniyorum işte
Ne kadar gücüm kaldıysa sonunda
Yüreğim dağlansa da, sinem hıçkırsa da Hakk ortada

Nefsim darboğazlarda
İrade yozluğunda heceler ne ola
Kelam hali bulmayınca, zihin bulanıksa şafak uzakta

Cihan tuğyan içinde
Akide telakilerle tarumar edilince
Hüzün sarsıyor işte Kitabı Celil hakkıyla idrak edilince

Zaman maziyi işaret edince
Nesil tarihin ibret sayfalarını bilmeyince
Fetret kimilerince terakkilere kurban edilince süratle

Varlık hürmete tabi olunca
Adamlık varlıkla anlam bulunca, erdem öteye
Silik duvarlarda ki karanlık lekeler servis yapılıyor işte

Merak lüzumsuzluğa gark edilirken
Hilkatin keyfiyeti nedensiz hiç bilinmezken
İnsan kimliği sekülerliğe doğru rağbet edince hederliğe

Doğru gidişatın niyeti aşikâr
Kan gövdeyi götürse ne çıkar, acı var
Anlayan adamlar hani nerede var, maslahatlar ne bahar

Ağlayan gözleri anlayan mı çıkar
Menfaat her yanı kuşatmışsa yar hicran var
Beşerden maada bülbül ah u figan eder kimin derdi yar

Düşünmek lakin netleşmek
Niteliğine hasrederek teneffüs etmek
Akide kimliğinde mücerret bir cehdin gayretiyle gitmek

Kimliğin gailesini çekmek
Mazi ile derinleşmek, ötelerle renklenmek
Nefesin kadrini bilerek sinelerde mefkûreyi hıfz etmek