Aşk kaybetmez, kıymet bilmeyen kaybeder

Aşk, narin bir çiçek, açar gönüllerde,
Kimi bahar olur, kimi kışa döner de.
Filizlenir, toprağa bir tohum düşerde
Kıymet bilmeyen elbet kaybeder.

Gözlerde bir hüzün, dudakta bir sızı,
Hasretin ateşi yakar kavurur içimizi
Ne umutlar, ne hayaller yaşattı bizi,
Kıymet bilmeyen elbet kaybeder.

Eller ayrılır, lakin yollar kesişir,
Anılar kalır geride, can çekişir.
Zaman sarar acıları hafifletir ,
Kıymet bilmeyen elbet kaybeder.

Sözler susar, kalpler konuşur dilsizce,
Bir fırtına kopar içimizde gizlice.
Aşk baki kalır, seneler devrilir habersizce
Kıymet bilmeyen elbet kaybeder.

Yanlızlık bir gölge gibi peşinden gelir,
Pişmanlık ateşiyle dağlar yüreği deler.
Geriye dönüp baktıkca yok olur gider
Kıymet bilmeyen elbet kaybeder.

Boş kalan ellerde nasır tutmuş düş kırıklığı,
Yıpranmış her yüzde kaybetmenin yorgunluğu,
Gönül uçamaz başka sevdalara, kırık kanadı,
Kıymet bilmeyen elbet kaybeder.

Geri dönülmez yollar, geç kalınmış sözler,
Sönmüş birer yıldızdır, yanıpta sönen közler.
Ne kadar sevilse de,nafile umutsuz bekleyişler,
Kıymet bilmeyen elbet kaybeder.

Sonunda anlarsın, her şey bitince
Güneş batıp gönülde, hüzün çökünce,.
Aşk gitmez, o hep orada durur sessizce,
Kıymet bilmeyen elbet kaybeder...