Aşk Değil Şiiri - Mehmet Şah Erincik

ölülerin koktuğu bir sokaktı,
bir sokak mı desek, adamlar havariler ve kadınlar.
karanfillerle yollara düştüğünü gördük.
karanfiller küskün, karanfiller gururlu, karanfiller ölümlü
ben adımı bir çırpıda pencerenin buğusuna yazdım
fatma’nınkini hemen yanı başıma.

fatma’nın elleri çizgi çizgi
ben fatma’nın ellerini tuttum
çizgilerimiz birleşti.

o gün düğünümüzdü fatma ağladı
fatma yer şekillerini ve yerçekimini hiçe sayarak ağladı
bir dumanlı dağ gördü ağladı
ben ağlama dedim.
ağladı bir minderde o gece sabaha kadar.

ölülerin koktuğu sokağı bıraktık
ben tutmasını bilmem, fatma’nın ellerini bıraktım.
bazen tutmuyor değilim ama bir karanfil gibi
biraz boynu bükük biraz hüzünlü
bir banka oturur gibi yalnızlıkla
yalnızlıkla yürür gibi
ben tutmasını bilmem
ölülerin koktuğu sokağı bıraktım.