Aşk Çıkmazı Şiiri - Mehmet Arif Sizer

Güneşlim bir mavi. teker teker
Uzuyor saçlarım. hala katran karası
Kovulduğum kentler. boncuk boncuk
Alnımda duruyor kitaplar
İsrafil boruları hâlihazırda. ve gece
Sıska katırlara yüklenedursun acılar
Sen yüklenmiş bir bulut gibi uğra
bozkırlarıma. o vakit
Tomurcuklarını gülleyen bir bahara çalacaktır
Uğultulu akşamlardan vadilerine her inişim.

Yani ki
Seni sevme sonbaharı yaşayan
Bir patikası var ellerimin.
Ellerim yokluğunun bozkırında kuş tüneği
Ben kül kalmışım kendime, yarım
Sensiz, bol uykulu yataklara denk düşmedi başım
Recim edilmiş hayatlar kadar suskundur aklım
Har(ita) sız ve yalnızım.

Akla sevmelerin gelir gövdem küçülür esmerliğinden
Seni beklerken böyle herşeyin kıyısında, eksik
Bir muska gibi asıyorum boynuma bir deniz kaplumbağasını
Koşa geliyor ağustos böcekleri ellerinde kendi yemişleriyle…

Yokluğunun kerbelasında
Beni yaşatan bir şeyler var hala.
Harıl harıl şarap içiyor hatıralar
Ve yataklar
Geleceksin diye uykusuz kaldı
Dünya'nın en güzel şarkıları...
Eşikte haberci kuşlar, yağmur bekleyen ağaçlar
Soğuk musalla taşı, sıcak bir ölüyü nafile bekler.
Sensiz ölmek bana yakışmaz. ve fakat biliyorum.
Mecnun'un üstüne kumdan kefenlerin biçildiği gece
Venedik'te senin gül(üş) lerini sorarlar çiçekçilere

Aşk çıkmazım, ömrümün eskicisi, yenilikçi rahibem...
Beni yar etme kimselere, kimseler anlamaz beni,
Dudaklarımdaki emperyal tütmeleri gel söndür
Tut götür beni, bedenindeki en esmer güneye.