Aşk bazen Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Aşk, bazen bir ses olur,

hiç duymadığın bir dilde seni çağırır.

Bazen tanımadığın birinin gözlerinde

yıllardır özlediğin evi bulursun.

Aşk, her zaman güleç yüzle gelmez.

Bazen bir vedada çıkar karşına,

biri gider, sen kalırsın—

ve anlarsın ki

aşk, orada kalabilme cesaretidir.

Bazen bir çay bardağında buhar olur,

bazen bir mesajda üç nokta…

Bir omzun kıyısında ağlamayı

bir yabancıya öğretebilir.

Aşk, bazen sana benzemez.

Çünkü aşk, senden farklı olanı

sevmeyi öğrendiğinde başlar.

Benzerlikte huzur,

farklılıkta büyü vardır.

Aşk, herkesin sandığı gibi

hep gökyüzü değildir.

Kimi zaman yerin dibidir,

birlikte çıkarsın karanlıktan.

El ele,

ama kendi yolunda yürüyerek.

Aşk, tek bir resme benzemez.

O, her ruhun tuvalinde

farklı fırça darbeleriyle şekillenir.

Aşk…

Beklenmedik anda gelen bir rüzgârdır bazen,

bir dosya kapağını aralarken yüzüne çarpar —

ve sen, o an bütün geçmişini

başkasının gözbebeklerinde tekrar yazmak istersin.

Aşk…

Çocukken sevdiğin bir şarkının

yıllar sonra sokak ortasında çalmasıdır,

ellerinle ördüğün hayallere

bambaşka bir sesin karışmasıdır.

Aşk, bazen bir vedadır.

Birinin ardından bakarken fark edersin

onu ne kadar sevdiğini.

Çünkü bazı aşklar,

ancak ayrılıkta konuşur.

Aşk, tahmin ettiğinden çok farklı gelir.

Bir tebessümde saklı olabilir,

ya da gece uykusuz kalan

bir yabancının sana attığı tek bir mesajda.

“Ayaktasın mı?”

İşte bazen bu cümle kadar sessizdir.

Aşk, şekil değiştirebilir.

Bugün dizine başını koymak isteyen biri,

yarın yüreğine hançer saplayabilir.

Ama o hançerin yerinde açan çiçek de,

yine aşktır.

Çünkü aşk, acıyla da büyür,

acıya rağmen değil.

Aşk;

birlikte susabilmek,

birlikte konuşmaktan daha değerlidir.

Çünkü iki kalbin aynı anda susabildiği

o kısa anlarda

ya sonsuzluk saklıdır,

ya da sonsuz bir veda…

Aşk, çoğu zaman kusurludur.

Yarı kalır, eğrilir, bükülür…

Sen onun için değiştiğini sanırsın,

ama aslında sen,

kendine ilk kez dürüst olmuşsundur.

Çünkü aşk, insanı önce kendine döndürür.

Aşk, tamamlanmak değildir.

Eksik yanını başkasında bulmak değil,

kendini onun gözlerinde kaybetmeden

birlikte var olmayı becerebilmektir.

Aşk, çoğu zaman bir savaştır.

Hem yan yana kalmak için,

hem de kendinden vazgeçmemek için

verilen büyük bir direniştir.

Aşk;

her sabah kahvesine bir şeker atar gibi

birini hayatına katmak değil,

acı kahveyi bile onunla içebilmek demektir.

Gönüllü yudumlamak,

ağzın buruşsa da gülümsemek.

Aşk, bazen sadece bakmaktır.

Konuşmadan anlamak,

dokunmadan tamamlanmaktır.

Aşk, herkesin aradığı ama

çok az kişinin bulduğu o şeydir:

Gerçeklikten kaçmadan,

bir düşe tutunmak.

Ve aşk…

bazen bir dua olur,

bir umut,

bir mektup,

bir suskunluk,

bir hayal kırıklığı,

ama her zaman bir “olma” hâlidir.

O yüzden aşk,

her şeye benzer

ama hiçbir şeye benzemez.

Çünkü o,

senin içinde tanımını bekleyen

en eski, en yeni, en sessiz hikâyedir.

Ve en güzeli…

Aşk, illa “tamamlayıcı” değildir.

Aşk, bazen

“Olduğun gibi ol, ben seni orada da severim.”

diyebilmektir.