Aşk…
Bir kelime değil, bir sükûttur;
Evrenin kalbinde duyulan ince bir nabız.
Ne göze sığar, ne dile,
Çünkü aşk — varlığın en yalın hâlidir.
Sen bana dokunmadan da bendeydin,
Henüz adını bilmezken bile tanırdı kalbim seni.
Belki de aşk, tanıdık bir yokluk,
Belki de Tanrı’nın kendini insanda denemesidir.
Bir ben vardır, bir sen,
Bir de ikisi arasındaki sonsuz bilinmez.
İşte aşk, o aralıktaki nefes,
Ne tamamen ben, ne bütünüyle sen…
Ama ikimizin yankısı olan bir ara varlık.
Zaman, seni düşündüğümde eğilir;
Dakikalar sessizliğe gömülür,
Ve dünya, senin bir anlık gülüşüne dönüşür.
Belki de güzellik,
Bir ruhun diğerine “varım” demesidir.
Aşk, anlamı aşar;
Çünkü anlam, kelimelere ihtiyaç duyar —
Oysa aşk, kelimeleri yakar,
Küllerinden bir “biz” doğurur.
Ben seni sevdiğimde,
Evren biraz daha var olur.
Çünkü sevmek, varlığı çoğaltmaktır;
Hiçlikten bir anlam kurmaktır.
Ve bilirim:
Bir gün bütün yıldızlar sönecek,
Bütün sözler susacak,
Ama aşk —
Varlığın en son yankısı olarak kalacak.
Sinan Bayram
Sinan BayramKayıt Tarihi : 1.12.2025 18:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!