İki insan...
El ele, sessizce yürüyordu.
Yol, upuzundu.
Ağaçların gölgesiyle, güneşin ışığı birbirine karışmıştı.
Toprağın rengi, gökyüzünün mavisine ayna tutuyordu.
Sözcüklere gerek yoktu.
Sadece adımlar vardı.
Ve birlikte atılan o adımların sessiz anlaşması
Aşk, belki de buydu...
Ne çok konuşmak,
Ne de sürekli bakmak...
Sadece yanında yürüyen birinin varlığını bilmekti.
Aynı yönde.
Aynı sessizlikte.
Aynı gölgede...
#ruhsobetçisi
Murat TaliKayıt Tarihi : 26.7.2025 14:01:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!