Aşk Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Bir harf düştü kalbime, isimsiz, sessiz,
Ne heceye sığdı ne satıra diz.
Bir yangın gibi içten içe yandı,
Aklı eritti, gönlü kandı.

Ne Leyla’dır adı, ne de Mecnun’un hayali,
Bu aşk, Arş’ın örtüsünde bir sırr-ı ezelî.
Ne vuslat umar, ne firakla titrer,
Sadece bekler... sadece bekler.

Bir niyazla başlar, susuşla büyür,
Küllerinden doğar, özünde yürür.
Ne yolda iz ister, ne menzilde konak,
O yürüyüşe karışır melek ve toprak.

Seherde bir nefes gibi iner gönüle,
Dilsiz kalır diller, ruh çöker diz üstüyle.
O’na varmak ne kelâm ne sükûttur,
Aşk, vuslatta değil, yoklukta hakikattir.

Sonsuzda yok ol, kalbini bırak akışa,
Sen yoksan, O vardır aşkın yakarışında.
İşte o zaman çözülür sırr-ı kelime:
“Aşk, sadece Allah’a sevdalı bir secdedir, derin ve tek kelime.”