Asaletin Güneşi Şiiri - Mehmet Açikel

Asaletin güneşi kaybolurken gözlerimde,
Kara perdelerini bırakır gökyüzümde,
Gönlüm yaralı,yalnızlıktan paslanır,
Asi aşklar gibi askıya yaslanır

Her hatıra solmuş rafında mahkum,
Tozlar örtmüş varlığı mazlum,
Yazında son baharı yaşar...
Mezarım der tek tapum..!

Ve yalnızlık karanlıkla doyrulur,
Susuzluk gözyaşımdan içer,yoğrulur,
Hıçkırıklar sessiz alışkın pişer,
Maziler nefessiz,ıssızlarda kavrulur.

Çiğ kalan emeller, umutsuzluk besteler,
Dört duvarı kara fincan,yüreğimden resmeder,
Öylece ahh! gölgesi görülür,bir loş esefinden,
En derin mazilerin, saltanat efesinden