Artık Adını anmadan (gidiyorum)

Artık adını anmadan seni düşünebiliyorum,
Ama bu kolaylaştı sanma…
Sadece alıştım,
Acıyı tanıyınca korkmaz oluyorsun.

Bir zamanlar ellerinle kurduğum dünyayı
Şimdi ellerimle yıkıyorum.
Her tuğlasında bir anı,
Her çöküşte bir sızı var.

Seni silmek değil niyetim,
Zaten silemem de…
Sadece içimdeki yerini
Usulca küçültüyorum.
Koca bir şehirden
Sessiz bir sokağa indiriyorum seni.

Ne zaman mutlu bir şey yaşasam
İçimden bir ses,
“Keşke o da bilseydi” diyor hâlâ.
Ama susturuyorum,
Çünkü artık senin bilmen gereken bir hayatım yok.

Ben seni
Gözümden değil,
Kalbimden uğurlamaya çalışıyorum.
Ve inan, bu
Gözyaşı dökmekten daha zor.