Arkadaşım Şiiri - Orhan Kutlu

Senden sonra hasretinle hep dumanlı başım
Özlemin gözlerimde inan kalmadı yaşım
Nasıl bağlandı niye çok sevdi seni gönül
Ayrılsakta her şeyim seninle arkadaşım.

Bembeyazdı, gidince karardı hep bulutlar
Kurudu hep seninle düşlediğim umutlar
Parçaladı kalbimi sevda denen o kurtlar
Giderken o sevdanı unuttun arkadaşım.

Mevsimlerce papatya göründü gözümüze
Hep onun adı hayali hakim özümüze
Yolu düz sandık sarp yolar çıktı önümüze
Dizlerinde dermanın yokmuş arkadaşım.

Gördüğümde seni sever gibi yapmasaydın
Aşk temiz bir duygudur hiç yalan katmasaydın
Tutar gibi yapıp elimden bırakmasaydın
Gecelerim karanlık olmazdı arkadaşım.

Her gün görebilmek için hep seni ararım,
Bir şarkı duysam her sözünde seni anarım
Yetmedimi yaktığın sensizliğe yanarım
Hasretin vuslat kadar güzel be arkadaşım.

Yaşantımdaki gerçek ayrıldık biliyorum
Karayazıma hem ağlıyor hem gülüyorum
Kalan gücümle şimdi unutmak istiyorum
Unutsamda seni seviyorum arkadaşım

Uzaktan bile olsa hasretini dindirmek
Sensiz hayatımın tesellisi arkadaşım
Sevmesende seni böylesine sevebilmek
Artık gönlümün tutkusu oldu arkadaşım

Sen henüz küçük bir çocuksun gözlerimde
Büyümedin büyüklük olsada sözlerinde
Acı çekerken başımı koyup dizlerinde
Beni bu yoklukta bırakmazdın arkadaşım

Sensizlikle bir hasret hırkası örmekteyim
Bu sensizlik ipini kes artık arkadaşım
Nereye baksam seni hep seni görmekteyim
Ruhum gibi dünyama da doldun arkadaşım.

Gönlümdeki acı dudağımda gülüşümdür
O gülüş erkeklik gururudur arkadaşım
Mağrur ve dik yürüyüşüm benim ölüşümdür
İnsan bir kere ölür ben her gün arkadaşım