Arkadaş Şiiri - Fatih İstanbullu

Gözlerimizi beraber açmadık.
Ama bir zamanı birlikte yaşadık.
Hayat acımasızdı, bizde acıklıydık...
Kısa pantolonlarımız balkonlarda asılı kaldı.
Elleri boyalı küçüklüğümüzü sandıklar aldı.
Gözü yaşlı çocukluğumuz mendilere saklandı.
O masun umutbakışlı yüzlerimiz özlemlere demir attı.
Tututuğumuz defterler,okuduğumuz kitaplar,oturduğumuz sıralar nerede şimdi..?
Duvarlara,ağaclara,sıralara yazdığımız yazılar nerede şimdi..?
Giydiğimiz kara önlükler,gardolaplarda kayboldu...
Beraber aşık olduk,aşktan kovulduk,ağladık,büyüdük.
Yılları eskittik,bu şehri eskittik,özlemlerde yeşerdik...
Şimdi nerelerdeyiz?
O günlerde büyümek isterdim;Şimdi ise ogünleri özlüyorum be arkadaş...