Arınmanın Sessizliği Şiiri - Seyrani Göl

Sustuğum her kelime
bir gölge gibi düştü önümde,
ama bu kez kaçmadım
üzerinden geçtim yavaşça,
kendi izlerimi tanıyarak.

İçimde bir su yürüdü sonra,
usulca…
yıkamadığı hiçbir yer kalmadı.
Geçmişin paslı aynalarında
kendime yeniden baktım.

Ne bir öfke kaldı dilimde,
ne bir sitem gözlerimde.
Sadece sade bir ben
fazlalıklarından sıyrılmış
kırılgan ama gerçek bir beden.

Meğer bazen arınmak,
kendine ağlamaya cesaret etmekmiş;
ve ağladıktan sonra
kendini tutmadan susabilmekmiş..

Çünkü bazı sessizlikler
bir cenaze değil,
bir doğum sancısıdır.
S.GÖL