En uzun saatler düştü payına geceden, gündüz.
Vurgun yemiş bir sevdanın, yalnızlığın ve hüznü.
Karabalıklarda süzülür ışık, kalır kendisine loş.
Uzansa tutunamaz kayar gider parmaklarından.
En beter acıyı yaşamış tabiattan bir de insandan.
Yürümek ağlar gibiydi, koşmak ise hıçkırıklar.
Tüm duruşları bozdu bir tek odur bozulmayan.
Evet sanıyorum ki bulamayacak kaybettiğini.
En vahşi orman uğultuları gitsin kalsın geride.
Dolu dizgin dörtnala dümdüz ovalar var önünde.
Kenan Gezici 28/09/2025
Kenan Gezici
Kayıt Tarihi : 28.9.2025 17:57:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!