Arifler koysunlar beni mezara

Bana sağlığımda ağlamayanlar
Ölünce ardımdan yas etmesinler
Arifler koysunlar beni mezara
Cahiller gelip de pis etmesinler

Bir yanımda Yunus, Pir Sultan olsun
Takva güzelleri namazım kılsın
Gelsin Karacaoğlan sazımı çalsın
Barıştım alemle küs etmesinler

Sevgi ipiyle kefen dokuyum
Kâbem insan idi ona bakıyım
Kendi diliminen dua okuyum
Cahiller toplanıp ses etmesinler

Dünyada gerçeğin sesini duydum
İnsanlık düşünü hayıra yoydum
Kendimi bilince ben hakka doydum
Mezar toprağımı kis etmesinler

İnsanda bulunur gülün âlâsı
Başıma dert oldu cahil belası
Benim davam insanlığın davası
Bırakıp davamı pes etmesinler

Ben bir bahçevanım saraç değildim
Ömür bitecekti ağaç değildim
Bir mum ışığına muhtaç değildim
Mezarımın taşını is etmesinler

İnsanı onulmaz derde soktular
Namert tarlasına tohum ektiler
Hayvan gibi boynuzlanıp yıktılar
Gönül bahçesini sis etmesinler

Borani insana tutmuştu arkı
Desinler, dünyada yok idi kürkü
ELİNDE GÜL OLSUN DİLİNDE TÜRKÜ
Cehaletten yılıp sus etmesinler