Bir melodi var havada,
Sessiz sessiz ağlıyor,
Kırk bir bozkurdun ölümünü anıyor.
Hürriyet yolunda ilk defa kan döküldü,
Büyük bir yangın baş gösterdi.
Olsa da vatanda çakal,
Kurtlardan saklanarak yaşar.
Korkudan bir it gibi tırsar.
Kendini akıllı sanar.
Bin yıllık kandan gelir,
Mükemmel, tam anlamıyla.
Kusursuz bir manada.
Ama rahatsız ediyor.
İnsan kusur arıyor.
Bulamayınca,
Kaçıyor.
En son çocukken yağdı kar,
O zamandan beri bekliyorum.
Ben bazı şeyleri beklemeyi seviyorum,
Aynı aşkı beklediğim gibi.
On yıl geçti ama her yıl aynı,
Çok saf, çok masum.
İzlemek huzur veriyor,
İnsanlığa olan umudumu yetiştiriyor.
Yine de biliyorum kalmayacak böyle mazlum,
Kirlenecek yaşarsa bu malum,
En değerli hatıramsın,
Geçmişin bende bıraktığı,
Bittabi en büyük korkum,
Geleceğin elimden aldığı.
Metroda bir melek,
Kimse görmüyor olsa gerek,
Yoksa bakardı herkes.
Ben şanslıyım, görüyorum.
Bembeyaz teni ve elbisesi,
İnsan, neden egolarının esiridir?
Kendine taptığı bir gerçektir,
Belki de büyük bir narsisttir,
Ama neden kendine köledir?
Hizmet ettiği cidden benliği mi?
Sevdiğimden mi bu keder,
Yoksa ihtimallerden mi?
Bilmediğimden mi üzüyor,
Yoksa bildiğimden mi?
Değişmez kaderden mi bu,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!