Aramasın Gözlerin Şiiri - İlhami Güneyler

Gözlerin aramasın artık, bu şehirde,
Nefretim,
Hasretim,
Söndüremediğim ateşinle,
Artık uzaklardayım...

Ben ki;
Aylarca yolunu gözledim,
Ben ki;
Her zor anında,
Kol kanat gerdim,
Ama,
O şehirde,
Aramasın,
Artık gözlerin,
Yoldaşım,
Karasevdanla uzaklardayım...

Belki;
Haberin yoktur senin,
Bendim umutsuzluğunda,
Mum ışığı tutan,
Bendim Azrail’le olan,
Randevularını bozan,
Kimsesiz kaldığında,
Bendim
Gökyüzüne baktığında,
Gülümseyen!
Ve şimdi yine benim,
Seni terk edip giden...
Boşuna yalanlara,
Bulanmasın kalbin...

Seni sevdim biliyorsun,
Ölüme kardeş,
Diyecek kadar,
Sana inandım biliyorsun,
Kendi doğrularımı silecek kadar,
Ve şimdi;
Sevdamın değerini soruyorsun...
Ne kadar?

Dön bir bak yaşananlara,
Harabeye dönmüş hayatıma,
Artık başı önde,
Gözleri karanlık,
Yüreği korkulu şu insana,
Ben ki ben!
İsyan, küfür,
Karanlığa bulanmış umutlarıma,
Şimdi sen söyle! !
''Senin değerin ne kadar? ''

Artık aramasın!
O karanlık gözlerin,
Beni;
O şehirde,
Artık sormasın yalan dilin,
Beni;
Yok olmuş sevgilerde,
Boşuna bakma;
Senin kara sevdan yazılı,
O meyhaneye de.
Resmini,
Yalanlarını,
Sahte sevdanı,
Hatıralarını,
Sana ait ne varsa hepsini,

Şu söküp atamadığım!
Kahrolasıca;
Yüreğimi dahi bırakıp sana,
Senden önceki,
Güzel hatıralarımla,
Silik hayatımı bırakıp, sahte dostlarıma,
Bir ben birde!
Ayrılmaz dostum yalnızlık,
Yelken açtım! !
Umut dolu güzelliklere...
Artık aramasın gözlerin! !
O şehirden uzaklardayım,
Karanlık yüreğimi Umutla,
Aydınlığa götürecek yollardayım,
Kendimden bile sakladığım diyarlarda...

(13.02.08,02.24)