Araf Şiiri - Volkan Gülbitti

Kader,
kiminin kapısını kırıyor,
bizimse kapımızından habersiz geçip gidiyor galiba.

Birbirimize yaklaşmaya çalıştıkça
daha da uzaklaşır olduk.
Sanki aramızda
kimsenin görmediği,
ama ikimizin de hissettiği
bir dar ağacı var.
Yürürsek idam,
durursak yok olacağız.

ben,
her gece kendi içimdeki sarhoş adımlarla
sana çıkan bir yol arıyorum.
Bir ayağım sana gelirken,
bir ayağımda çelme takıyor kendime.

Sokağın sonu sen çıkmazı.
asıl korkum ise
sana varmak değil belki de,
kavuşursam
her şeyin bitmesi.

Bir umut taşıyorum,
ama kalbime işlenmemiş,
varlığı bile tartışmalı bir umut..

zaman,
hiç kimsenin varamadığı 25.inci saate dönüştü şimdi.
Dakikalar,
sorguya benziyor.
benden açıklayamacağım şeyler talep eder gibi.

Geceleri,
odamın duvarları yıkılıyor.
Sanki bir yerler de
karar veremediğim bir duygunun ifadesine gömülüyorum.

Tamamlanmamış bir mektup gibi
katlanmış halde masanın üzerinde unuttum kendimi.
açılsamda okunamam henüz.

Hangi duyguyu bastırsam
öbürü batıyor içime.
hangi kırığın sahibi olduğumu bile
ayırt edemiyorum.

Sana
yaklaşmak için değil,
kendi yalnızlığımdan uzaklaşmak için mi yürüyorum.
her adımda belirsizliğe mi
varıyorum.

Belki
aynı şehrin iki ucunda
aynı ömrün farklı masalarında oturuyoruz.
kafamda karıştırdığın
Sıcak bir çay içiyorsun.
Benden habersiz kimseye karışmadan.

İçimde bir ses doğuyor.
Belki de bu hikâye
hiç başlamadığı için bu kadar araftayım.

İyisi mi,
sen benden koşmamı bekle,
bense senin bir adımını.
Geç kalalım öyle herşeye.
Sonra tren kaçti der,
eve döneriz ikimizde
Sen ayrı
Ben yarı

Volkan Gülbitti