Orta Doğu’da, Adalet isminde bir kadın akrep zehri dolu kalemine sarıldı. Cehennem günlüğünü istemeyerek yazıyor; engelli bir kadının bekçiler tarafından tecavüze uğrayışını kaydediyordu. Satırlara bir aktivistin zalimler tarafından asılışını sıkıştırdı. Bir yandan yazıyor, diğer taraftan da toplumun canının Tanrı’nın dudakları arasında oluşuna içerliyordu.
Sahil kenarına vuran bebeklerin çıplak ayaklarına, kapitalist ve faşist liderlere vuramadığı için duvarda asılı yazıya küfürler ediyordu. Elindeki kalemi köşeye bırakıp, aptallar cehenneminden nasıl kaçacağını düşünüyordu.
Tam o sırada telefona bir e-mail geldi. İsteksizce telefonun şifresine “Suç ve Ceza” yazarak ekranı açtı. Gelen mesaj, yakında sinemada vizyona girecek bir filmin fragmanıydı. Filmde, salgının karanlık yüzünden etkilenen mağdurlar Hümanizmi çağırıyordu.
1984 yılında bir çocuk politik manifestoyu halka seslenerek okuyordu. Lakin halk, acılar içinde kıvranırken bu sesi duyamıyordu.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta