Anzelha Şiiri - Filiz Kalkışım Çolak

seninle olmanın düşü yakar beni
yakar Anzelha ...

bir beyaz papatyanın sabahla düetinde
boynu beste bir ırmağın içime eğilişlerinde
ah seninle olmanın sere serpe açlığında
sırılsıklam mavilerinin şavkında çırpınan yüreğin
göğsüme dayanışlarında Anzelha
koynuma öylesi bir dokunuş bırakışlarında

köpük köpük kumsallarda
sonsuza açılan denizlerin kucağında
gözlerinin altında Anzelha
bakışlarının ucundan damlayan kuytuların
gün değmeyen saflığında

kuğu sessizliği getirirken
üzerime dökülen irislerini güneşin
selen sessizliği üşüyen taneciklerin sızlayan kıvrımlarında
ayrımlarında erirken gamzesi boşlukların

başağı damlar aş erimlerine dimağın
iniltisi tutar
tutar ah
iştahı içer muştu
yeniden yaratılan ceninlerin pıhtıcığı düşer
suyunda coşar en derinleri bilmezlerin
ah derinleri bilmezlerin Anzelha
ellerimden kalkmadan ellerinin sıcağı
güllere emziği verdiğimiz kızartısında şafağın
ışıl ışıl aktığımız o koy bağırtıları kavuşur

ah eteklerinde kokusu antik esintisi
is mavisi tenhalarıma etkisi

şuramda titreyen didesi
irislerinden soyunduğumuz gün lekesi

tozağında ateşine terler Anzelha
içimi içimi susadıkça
şulesinde hayalini vurur hasret
gözesinden ışığın yalnız sen süzülürsün sevdan süzülür Anzelha…

''Akatalpa 272''