Annem'e Şiiri - Valide Sultan

Elinde tavuksuyuna şehriye çorbası
İşte yine başucumda anacığım
Hastaymışım,halsiz kalırmış bünyem
Bu çorba ilaç imiş,bitmeliymiş tezelden.

Ağzıma koymaya çabalıyor otuz yıldır bitmeyen son lokmayı.
Yemin de ediyor Allah'tan korkmadan,
''Bu son yavrucuğum'' diye.
''Biraz daha ye! '' diye yalvaran gözleriyle,
Öyle bir bakıyor ki; ''Getir! '' diyesim geliyor.
''Getir yiyeyim dünyaları da rahat et! ''
Ancak biliyorum adım gibi.
Doyduğuma asla kanaat getirmeyecek.

Atlet üstüne fanila giydirir bana.
''Terlersin,hasta olursun.''
Parçalanır o kristal yüreği,
Öksürüğümü duysun.
Gece üstüm açılmasın.
Gündüz başım kaşınmasın.
Anacığım! Sen ne fedakar kadınsın!

Analar et yemez diye bilirdim küçükken,
Köfteyi babalar ve çocuklar yer.
Süt içmez,muz sevmezler sanırdım.
Şimdi anlıyorum gerçeği,
Annem tarafından kandırıldım.