Annem Desem
“Anneciğim” demeyi isterdim…
Ama saygısızlık olur diye o kelimeyi hiçbir zaman söyleyemedim sana…
Emeğini o kelime tam olarak karşılayamaz gibi geldi…bilemiyorum…
“Annem” desem…
Annelerin annesi, tüm canlıların sevgilisi desem abartmış olmam sanırım…
Benim annem, kardeşimin annesi, sokaktaki çocukların ve arkadaşlarımın annesi…
Yüreğin öyle sevgi dolu ki herkese annelik yapacak gücün ve sevgin var…
Sevebilme yetini bana da aktardığına öyle minnettarım ki…
Sadece bunun için mi?
İnsanlara dost, canlılara dost yaptın beni…
Beni büyüttün, hem de ne zahmetlerle… Kaşık tutmayı, yemek yapmayı öğrettin…
Beni okuttun, geceni gündüzüne kattın, elimden kitap düşmüyorsa bu hep senin sayende…
Meslek sahibi yaptın beni anne, bana bir hayat verdin…
Şimdi çalışıp para kazanıyor ve yuva kurmaya hazırlanıyorsam bu hep senin sayende…
Sana “anneciğim” diyemiyorum annem, affet beni…
Belki sen de diğer kızların annelerine söylediği o sıcacık kelimeyi duymayı özledin hep…
Ama “annem” desem…Kanım, canım…desem…Ha anne?
Bağrımdan kopan bir “annem” desem bu da kalbinde bir yer etmez mi?
Kayıt Tarihi : 4.4.2007 13:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Canım anneme anneciğim diyemedim bir türlü... Bir uhde kaldı içimde, duygularımı ifade etmem lazımdı... Öylece dökülüverdi mısralar dilimin ucundan...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!