Annem Annem
İki yaşındaymışım öksüz yetim ve kardeşsiz kaldığımda. Büyütemem diye annem evlatlık vermiş beni de diğer kardeşlerim gibi. Bilmeden büyümüşüm evlatlık olduğumu.
Dönülecek yollara giden evlatların bile ardından gözyaşı dökerken anneler, nasıl kıymış nasıl dayanmış benim annem bu dönülmez yola gönderdiğinde. Kızıp küsmüşüm sakladıklarına.
Yıllar sonra buldum kardeşlerimi ve bizi evlatlık veren annemin mezarını. Sefaletle yaşamış öldüğündeki gibi. Evlatlarını kurtarmış olmanın huzuru çökmüştü toprağına ya da bana öyle gelmişti. Her birimizin bir başka annesi vardı başımızda bekleyen, canındanmış gibi
Bakakalırım giden geminin ardından;
Atamam kendimi denize, dünya güzel;
Serde erkeklik var, ağlayamam.
Devamını Oku
Atamam kendimi denize, dünya güzel;
Serde erkeklik var, ağlayamam.
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta