Annem Şiiri - Serpil Koçar

Sen gittiğinden beri yapayalnızım ben, annem.
İçimde tarif edemediğim bir boşluk, doldurulamayan bir hasret var.
Gittiğin gün yüreğim acıdı, aklıma geldikçe gözlerim doldu.
Yalnız kalmayı istiyorum, içimi yakan o günden beri.

Anılarımız aklıma geldikçe, gözlerim durmaksızın yaşla dolar.
Boğazıma dizilir sözcükler, düğüm düğüm, konuşamam.
Sesin kulağımda çınlar, gülüşün ruhuma işler,
Gözlerim dolar annem, seni düşündükçe, gittiğin gün gelir aklıma.

Gittiğin o günden beri çok yalnızım annem.
Yerini hiçbir şey doldurmuyor, güzel meleğim.
Paylaşamam kimseyle yokluğunun verdiği bu acıyı,
Tükeniyorum, yoruldum; sensiz bu hayatta mahkum gibiyim.

Hasretinden yüreğim yanar, gelmeyeceğini bilmek içimi kanatır.
Dönüşü olmayan bir yolculuğa çıktın, bizleri bırakıp gittin.
Hala yasını tutuyorum sessizce, kimseler bilmeden;
Geçecek mi, anne? Söyle, geçecek mi içimdeki bu yangın?

Gözlerim kapalı, fısıldarım adını sessizce,
Kalbim anlatmak ister ama sözler yetmez sana annem.
Her an, her nefesimle seni çağırırım, yanında olamasam da,
Özlemin her hücremi sarar, içimde hep sen varsın, canım annem.

Toprağını öpüp okşamak, ağrıma gidiyor, vallahi çok canım yanıyor.
Allah’a yalvarıyorum her gece, rüyalarıma gelmen için annem.
Gel anne, ne olur gel; öp, okşa bu kızını, çok ihtiyacım var sana.
Kimse dolduramıyor yokluğunun verdiği boşluğu, acıyı annem.

Her fotoğrafına bakarken hatırlıyorum;
Kokun, gülüşün, ellerinin sıcaklığı…
Cennetin olsun annem, verdiğin emeklerin için;
Hakkını helal et bana, melek yüzlü, cennet kokulu annem.

Cennetin olsun annem, kokun hep yanımda,
Gözlerim kapansa da hissettirirsin varlığını.
Hakkını helal et bana, melek yüzlü annem;
Seni özlemek, seni sevmek, hayatımın en kutsal hatırası.